Статуэтка Фрунзик Мкртчян
|
Material
Литьевой мрамор
|
|
Цвет
Бронза
|
|
Высота
19 см.
|
|
Вес
0.36 кг.
|
Фрунзик Мкртчян
Фрунзик (Мгер) Мушегович Мкртчян – родился 04.07.1930 г. в Армении, в г. Ленинакане. С 1945 г. он был помощником киномеханика в клубе текстильной фабрики г. Ленинакана, в свободное время посещал репетиции самодеятельного театра. С 1947г. играл в Ленинаканском театре им. Мравяна.
В 1953 Мкртчяна пригласили в Драматический театр им. Сундукяна в Ереване и приняли на второй курс Ереванского театрального института. Параллельно с учёбой он снимался в кино. Первый фильм «В поисках адресата» (1955). Лауреат Всесоюзного кинофестиваля в номинации «Первый приз за лучшую актёрскую работу» за 1978 г. Народный артист Армянской ССР (1971). Народный артист СССР (1984). Лауреат Государственной премии СССР (1978). Снимался в комедийных ролях в фильмах: «Тридцать три» Георгия Данелия, «Айболит 66» Ролана Быкова, «Кавказская пленница» Леонида Гайдая (1966 г). Во многих фильмах раскрылся также лирический талант актёра, единство комедийного и драматического дара: роль Рубена в фильме Данелия «Мимино» (1977), Арменака в картине Д. Кеосаянца «Солдат и слон» (1977 г.). Многим зрителям запомнились роли Мкртчяна в таких комедийных лентах, как «Суета сует» (1979) Аллы Суриковой и «Одиноким предоставляется общежитие» Самсона Самсонова (1983).
У Ф. Мкртчяна была трагическая судьба. Его сын и жена тяжело болели, дочь скончалась. Брат А. Мкртчян рассказывал: «Фрунзик желал смерти, он рвался к ней, он мечтал о ней, жестоко гася в себе жизненные инстинкты. Его не время погубило и не пристрастие к вину и табаку… Нет, он сознательно шёл к своей погибели, не имея сил пережить болезнь сына и жены – огромное семейное горе». Скончался Ф.М. Мкртчян 29 декабря 1993 г. в своей квартире в Ереване. Похоронен в пантеоне парка имени Комитаса в Ереване.Ֆրունզիկ Մկրտչյան
Ֆրունզիկ (Մհեր) Մուշեղի Մկրտչյան - ծնվել է 04.07.1930 թ. Հայաստանում, Լենինական քաղաքում: 1945–ից Լենինականի տեքստիլ ֆաբրիկայի ակումբում կինոմեխանիկի օգնական էր, ազատ ժամանակ այցելում է ինքնագործ թատրոնի փորձերին։ 1947-ին ընդունվում է Լենինականի Մռավյանի անվան պետական թատրոն։ 1953 թ. Մկրտչյանին հրավիրում են Երևանի Սունդուկյանի անվան մայր-թատրոն։ Նա սկսում է հաճախել Երևանի թատերական ինստիտուտի դասընթացներին։ Ուսմանը զուգահեռ նկարահանվում է կինոյում։ Նրա առաջին դերը "Փնտրելով հասցեատիրոջը" ֆիլմում էր (1955 թ.). 1971 թ․ արժանացավ ԽՍՀ ժողովրդական արտիստի կոչման։ 1978 թ. դարձավ Համամիութենական կինոփառատոնի դափնեկիր, ստացավ առաջին մրցանակ՝ «լավագույն արտիստական խաղ» անվանակարգում: 1984 թ.-ից ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ էր, ԽՍՀՄ պետական մրցանակի դափնեկիր (1978 թ.): Նկարահանվել է շատ սիրված կատակերգական դերերում․ Գեորգի Դանելիայի "Երեսուներեք", Ռոլան Բիկովի "Այբոլիտ 66", Լեոնիդ Գայդայի "Կովկասի գերուհին" (1966թ.): Շատ ֆիլմերում բացահայտվեց նաև դերասանի լիրիկական տաղանդը, կատակերգական և դրամատիկ ներաշխարհի միասնությունը՝ Ռուբենի դերը Դանելիայի "Միմինո" (1977) ֆիլմում, Արմենակի դերը Է.Քեոսայանի "Զինվորը և փիղը" (1977) կինոնկարում։ Շատ հեռուստադիտողներ հիշում են Մկրտչյանի դերը այնպիսի կատակերգական ժապավեններում, ինչպիսիք են Ալլա Սուրիկովայի "Ունայնությունը" (1979 թ.) և Սամսոն Սամսոնովայի "Միայնակներին հատկացվում է հանրակացարան"-ը (1983 թ.): Ֆ. Մկրտչյանը ունեցավ ողբերգական ճակատագիր։ Նրա որդին և կինը ծանր հիվանդ էին, իսկ դուստրը մահացավ երիտասարդ տարիքում: Նրա եղբայրը, հայտնի ռեժիսոր Ա. Մկրտչյանը պատմում էր․ «Ֆրունզիկը գիտակցաբար գնում էր իր կորստին՝ ուժ չունենալով դիմանալ որդու և կնոջ անբուժելի հիվանդությանը, հսկայական ընտանեկան վշտին»։ Մահացել է Ֆ. Մ. Մկրտչյանը 1993թ. դեկտեմբերի 29-ին։ Հուղարկավորվել է Երևանի Կոմիտասի անվան Պանթեոնում։
